Türkçe’de genel olarak vergi ve resim karşılığı olarak kullanılır. Tarih metinlerinde malî deyim olarak vergilerden bahsedilirken, bunlara bâc denildiği görülmektedir.
Osmanlı kanunlarında bâc deyimine sık sık rastlanır. Memleket yollan üzerinden geçen yahut memlekette kalmak üzere gelen mallardan alınan gümrük resminin adı bâc-ı büzürg’dür. Fatih Kanunnâmesi’nde bu genel anlamından başka, şehirlere mahsus alım-satım vergisi anlamına kullanıldığı da görülmektedir. Süleyman Kanunnâmesi’nde de bu anlamdadır ve buna ait bazı maddeler olduğu gibi Fatih Kanunnâmesi’nden alınmıştır. Bununla beraber Süleyman Kanunnâmesinde daha başka ve aynı hükümler de vardır.
Bâc-ı bazar, bâc-ı ağnam, bâc-ı tamga, hayvanlardan alınan resim anlamına bâc-ı kirtil, yolculardan alınan resim hakkında bâc-ı sevendegan, yabancı memleketlere götürülen mallardan alınan bâc-ı ubûr , Bâc-ı mizâdet, bâc payı gibi birleşik deyimlerde kelimenin genel anlamda kullanıldığı açıktır.
